Dyżur na przerwie na ławce
Idziesz ulicą, jedziesz tramwajem i spotykasz człowieka, nie zapatrzonego, zamyślonego lecz smutnego. Nie jest go trudno przeoczyć, gdyż pomagają nam w tym nasze neurony lustrzane. Gdy widzimy jedynie zapatrzenie, zamyślenie, to sami zapadamy się w nasze rozważania i się zamyślamy. Natomiast smutek kogoś innego powoduje, że chcesz nawiązać kontakt wzrokowy, chcesz pomóc… jeśli jesteś człowiekiem.
Ten sam mechanizm działa bardzo mocno gdy widzimy poturbowane zwierzę. To powoduje, że chcesz je zaadoptować.
Gdy idziesz korytarzem szkolnym na przerwie, gdzie setki dzieci przepływa obok ciebie, gdzie jest harmider, można łatwo przeoczyć kogoś kto siedzi skulony, ze wzrokiem skierowanym w podłogę. Jest zamrożony i jakby niewrażliwy na tętniące obok niego życie.
I gdy się wyostrzy na to nasze spojrzenie, to okazuje się, że takich dzieci jest więcej.
Poszedłem za intuicją i raz jeden po prostu usiadłem obok takiego ucznia na takiej zwykłej szkolnej długiej ławce. Tak zwyczajnie obok. Duży człowiek obok małego człowieka.
Zadałem pytanie: co u Ciebie słychać?
Nie zawsze i nie od razu na takie pytanie pada odpowiedź. Aby na nią zasłużyć, trzeba trochę poczekać na roztopienie bariery, którą przez lata budujemy pomiędzy małym człowiekiem, a dużym człowiekiem, jako barierze uczeń-nauczyciel.
Ale gdy się ma trochę szczęścia i niepretensjonalne nastawienie, nagle coś pęka, jak serce Kaja i mały człowiek zaczyna snuć swoją historię. Trochę to przypomina opowieść przypadkowo spotkanej osoby w barze, kiedy to przy piwie rozwiązują się języki.
Nagle poznajesz w tym otaczającym nas hałasie, harmidrze, historię która czasami może nas powalić. I nagle zaczynasz myśleć, aby dzwonek na lekcję zadzwonił trochę później, aby nie przerwał tej opowieści.
Opowieści małego człowieka, dla dużego człowieka siedzących razem na małej, niskiej szkolnej ławce.
I dyżur na przerwie pomiędzy lekcjami nabiera całkowicie innego wymiaru.
Marcin Stiburski
