Kłamstwo i oszustwo

Czy lubimy być oszukiwani i okłamywani?

Wpis będzie długi ponieważ poniżej, na końcu, zamieszczę w całości podstawę programową z fizyki dla 7 i 8 klasy szkoły podstawowej. Dodatkowe 6 stron maszynopisu. Warto zwrócić w tej treści uwagę na początek i na koniec.

Przytoczę tu dwa pierwsze punkty:
- rozbudzanie zainteresowania zjawiskami otaczającego świata;

- kształtowanie ciekawości poznawczej przejawiającej się w formułowaniu pytań i szukaniu odpowiedzi z wykorzystaniem metodologii badawczej;

Oryginał do przeczytania w ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ
z dnia 14 lutego 2017r. W sprawie podstawy programowej...

Gdy pierwszy raz czytałem PP nie mogłem w to uwierzyć, że wszyscy narzekamy na jej obszerność, że nauczyciele nie mogą zdążyć jej zrealizować. Po moich doświadczeniach z jej realizacją w klasie okazuje się, że respektując zawarte w niej treści, jest może tej nauki na jedno półrocze szkolne, a my fizyki uczymy aż cztery półrocza.

Słowo „oblicz” występuje tu jedynie 16 razy na 2500 słów w całej podstawie programowej. I jest ono drugorzędne wobec innych słów całkowicie zapomnianych w nauczaniu fizyki.

Częściej w podstawie programowej odmienia się inne słowa: „rozpoznaje”, „stosuje”, „kojarzy”, „wybiera”, „formuje”, „konstruuje”.

Ale łatwiej wypełnić podręcznik zadaniami, zadaniami i zadaniami. Tak jakby to była istota fizyki.

Omawiałem to już kilkukrotnie. Winne są tu wydawnictwa, mafia podręcznikowa, której zależy na każdej wydrukowanej kartce, oraz na każdym nowym wznowieniu. Winna jest też nasz własna BEZWŁADNOŚĆ.

Dlatego stawiam tezę, że każdy podręcznik posiadający wpis „...dopuszczony do użytku szkolnego … wpisany do wykazu podręczników...”, jest największym oszustwem naszego systemu edukacyjnego, największym kłamstwem.

Uważam, że każdy podręcznik w Polsce jest niezgodny z podstawą programową!

Pomija on 90% innych wymienionych w niej kompetencji, koncentrując się jedynie na jednej, dwóch, które są tradycyjnym wyobrażeniem przedmiotów. Jedynie wyobrażeniem.

Druga moja teza jeszcze tragiczniejsza w skutkach, jest taka, że każdy polski egzamin ósmoklasisty i maturalny, jest także w analogiczny sposób niezgodny z podstawą programową.
Bo egzamin sprawdza jedynie 10% przedstawionych w PP kompetencji, czyli jedynie uczeń oblicza. Nie widziałem egzaminu, który badałby kompetencje: „rozpoznaje”, „stosuje”, „kojarzy”, „wybiera”, „formuje”, „konstruuje”.
Twórcy egzaminów znają jedynie przyśpiewkę ludową: DANA, DANA, DANA, zadanie, odpowiedź.

Wszyscy jesteśmy oszukiwani, okłamywani!

Z przypuszczeniem graniczącym z pewnością będę głosił, że taka sytuacja ma miejsce w każdym przedmiocie wykładanym w polskich szkołach.

Przeczytałem PP z matematyki i języka polskiego i wnioski mam takie same.

OSZUSTWO!
I egzaminy z ich treściami to też OSZUSTWO.

Jesteśmy oszukiwani i okłamywani. Wmawia się nam, że część postawy programowej, która stanowi maksymalnie 10% jej treści, jest jej trzonem i że nic prócz tych 10% nie ma.

Z jakiś niezrozumiałych dla mnie względów, system, później nauczyciele, rodzice, egzaminatorzy mimo że mają napisane 10 punktów dotyczących różnych kompetencji, koncentrują się na jednym tradycyjnym i nim zapełniają całość. I nagle dla 9 pozostałych punktów nie ma miejsca.

Początek podstawy programowej i jej koniec powinien być głównym filtrem określającym w jaki sposób omawiamy treści szczegółowe. Ale wychodzi na to, że początku podstawy programowej i jej końca, czyli warunków realizacji, nie czyta NIKT!

I wszyscy koncentrują się na omówionych treściach szczegółowych w oderwaniu od warunków brzegowych narzuconych przez początek i koniec. I ten środek urasta do demona, którym próbujemy straszyć opinię publiczną, którym później torturujemy uczniów.

Ale główny problem jest to, że twórcy egzaminów są tak samo zmanipulowani i LENIWI w prawidłowym interpretowaniu podstawy programowej. Też oni, całkowicie zapominają o słowach napisanych na początku i na końcu, a egzaminy budują jedynie na treściach ze środka bez odpowiedniego filtra pominiętych 90% innych kompetencji.

Bo oczywiście z przyczyn LENISTWA łatwiej zorganizować egzamin z kompetencji uczeń oblicza, uczeń podaje. I mamy z matematyki, fizyki jedynie zadania, a z biologii, geografii jedynie podawanie faktów encyklopedycznych. Nie mieści się nam w głowie, że na egzamin uczniowie mogą przygotować PROJEKT, który prezentują przed publicznością. Nie są to zadania ze zbioru zadań, a konstrukcja, plastyka, wystąpienie publiczne, oraz przy okazji zdobyta wiedza, pomieszana z wiedzą praktyczną.

I w ten sposób obrzydzamy przepiękną matematykę, przepiękny język polski, przepiękną biologię, geografię, fizykę, chemię. A najbardziej wypaczamy obraz wszelkich przedmiotów twórczych, jak plastyka, muzyka, technika. Tam oszustwo i okłamywanie nas sięga ZENITU.

Zachęcam do przeczytania poniższej podstawy z fizyki i zastanowienia się, czy człowiek powinien mieć pojęcie o tych zagadnieniach. Podkreślam, miał pojęcie, a nie liczył zadania z ilości dżuli potrzebnych do stopienia 20 gramów lodu o temperaturze -50 stopni Celsjusza i doprowadzenia go do stanu ciekłego o temperaturze +50 stopni Celsjusza. Bez pojęcia o tych zagadnieniach, a jedynie zniechęcony przez zadania ma duże szanse uwierzyć w PŁASKĄ ZIEMIĘ.

Po tej lekturze proszę wziąć do ręki jakikolwiek podręcznik do fizyki i porównać.

Marcin Stiburski

---------------------

Fizyka jest nauką przyrodniczą. Dzięki niej uczeń poznaje fundamentalne i uniwersalne prawa opisujące materię i procesy w niej zachodzące. Pojęcia, prawa i teorie fizyki kształtują styl myślenia i działania opartego na metodzie naukowej. Jej wpływ na rozwój innych nauk przyrodniczych, techniki i sztuki był i jest ogromny.

Wyzwaniem dla szkolnej fizyki jest dostarczanie uczniom narzędzi poznawania przyrody, prowadzenie do rozumienia jej podstawowych prawidłowości i umożliwianie korzystania ze zdobytej wiedzy i rozwiniętych umiejętności. Lekcje fizyki to również dobry moment do ukazywania osiągnięć ludzkiego umysłu na drodze rozwoju cywilizacji. Bez umiejętności, wiedzy i postaw, których korzenie tkwią w fizyce, nie sposób zrozumieć otaczający świat, nie tylko w warstwie materialnej, ale również kulturowej.

W zadania szkoły i jej funkcję wychowawczą wpisują się:

1. rozbudzanie zainteresowania zjawiskami otaczającego świata;
2. kształtowanie ciekawości poznawczej przejawiającej się w formułowaniu pytań i szukaniu odpowiedzi z wykorzystaniem metodologii badawczej;
3. wyrabianie nawyku poszerzania wiedzy, korzystania z materiałów źródłowych i bezpiecznego eksperymentowania;
4. posługiwanie się pojęciami i językiem charakterystycznym dla fizyki, odróżnianie znaczenia pojęć w języku potocznym od ich znaczenia w nauce;
5. wykorzystywanie elementów metodologii badawczej do zdobywania i weryfikowania informacji;
6. kształtowanie podstaw rozumowania naukowego obejmującego rozpoznawanie zagadnień naukowych, wyjaśnianie zjawisk fizycznych w sposób naukowy, interpretowanie oraz wykorzystywanie wyników i dowodów naukowych;
7. uświadamianie roli fizyki jako naukowej podstawy współczesnej techniki i technologii, w tym również technologii informacyjno-komunikacyjnej;
8. kształtowanie kompetencji kluczowych: wiedzy, umiejętności oraz postaw jako stałych elementów rozwoju jednostki i społeczeństwa;
9. wartościowanie znaczenia fizyki w procesie rozwoju gospodarczego i społecznego, a także codziennego życia.

Cele kształcenia – wymagania ogólne

1. Wykorzystanie pojęć i wielkości fizycznych do opisu zjawisk oraz wskazywanie ich przykładów w otaczającej rzeczywistości.
2. Rozwiązywanie problemów z wykorzystaniem praw i zależności fizycznych.
3. Planowanie i przeprowadzanie obserwacji lub doświadczeń oraz wnioskowanie na podstawie ich wyników.
4. Posługiwanie się informacjami pochodzącymi z analizy materiałów źródłowych, w tym tekstów popularnonaukowych.

Treści nauczania – wymagania szczegółowe

1. Wymagania przekrojowe. Uczeń:
   
   wyodrębnia z tekstów, tabel, diagramów lub wykresów, rysunków schematycznych lub blokowych informacje kluczowe dla opisywanego zjawiska bądź problemu; ilustruje je w różnych postaciach;
   
   wyodrębnia zjawisko z kontekstu, nazywa je oraz wskazuje czynniki istotne i nieistotne dla jego przebiegu;
   
   rozróżnia pojęcia: obserwacja, pomiar, doświadczenie; przeprowadza wybrane obserwacje, pomiary i doświadczenia korzystając z ich opisów;
   
   opisuje przebieg doświadczenia lub pokazu; wyróżnia kluczowe kroki i sposób postępowania oraz wskazuje rolę użytych przyrządów;
   
   posługuje się pojęciem niepewności pomiarowej; zapisuje wynik pomiaru wraz z jego jednostką oraz z uwzględnieniem informacji o niepewności;
   
   przeprowadza obliczenia i zapisuje wynik zgodnie z zasadami zaokrąglania oraz zachowaniem liczby cyfr znaczących wynikającej z dokładności pomiaru lub z danych;
   
   przelicza wielokrotności i podwielokrotności (mikro-, mili-, centy-, hekto-, kilo-, mega-);
   
   rozpoznaje zależność rosnącą bądź malejącą na podstawie danych z tabeli lub na podstawie wykresu; rozpoznaje proporcjonalność prostą na podstawie wykresu;
   
   przestrzega zasad bezpieczeństwa podczas wykonywania obserwacji, pomiarów i doświadczeń.
2. Ruch i siły. Uczeń:
   
   opisuje i wskazuje przykłady względności ruchu;
   
   wyróżnia pojęcia tor i droga;
   
   przelicza jednostki czasu (sekunda, minuta, godzina);
   
   posługuje się pojęciem prędkości do opisu ruchu prostoliniowego; oblicza jej wartość i przelicza jej jednostki; stosuje do obliczeń związek prędkości z drogą i czasem, w którym została przebyta;
   
   nazywa ruchem jednostajnym ruch, w którym droga przebyta w jednostkowych przedziałach czasu jest stała;
   
   wyznacza wartość prędkości i drogę z wykresów zależności prędkości i drogi od czasu dla ruchu prostoliniowego odcinkami jednostajnego oraz rysuje te wykresy na podstawie podanych informacji;
   
   nazywa ruchem jednostajnie przyspieszonym ruch, w którym wartość prędkości rośnie w jednostkowych przedziałach czasu o tę samą wartość, a ruchem jednostajnie opóźnionym – ruch, w którym wartość prędkości maleje w jednostkowych przedziałach czasu o tę samą wartość;
   
   posługuje się pojęciem przyspieszenia do opisu ruchu prostoliniowego jednostajnie przyspieszonego i jednostajnie opóźnionego; wyznacza wartość przyspieszenia wraz z jednostką; stosuje do obliczeń związek przyspieszenia ze zmianą prędkości i czasem, w którym ta zmiana nastąpiła (Δv = a·Δt);
   
   wyznacza zmianę prędkości i przyspieszenie z wykresów zależności prędkości od czasu dla ruchu prostoliniowego jednostajnie zmiennego (przyspieszonego lub opóźnionego);
   
   stosuje pojęcie siły jako działania skierowanego (wektor); wskazuje wartość, kierunek i zwrot wektora siły; posługuje się jednostką siły;
   
   rozpoznaje i nazywa siły, podaje ich przykłady w różnych sytuacjach praktycznych (siły: ciężkości, nacisku, sprężystości, oporów ruchu);
   
   wyznacza i rysuje siłę wypadkową dla sił o jednakowych kierunkach; opisuje i rysuje siły, które się równoważą;
   
   opisuje wzajemne oddziaływanie ciał posługując się trzecią zasadą dynamiki;
   
   analizuje zachowanie się ciał na podstawie pierwszej zasady dynamiki;
   
   posługuje się pojęciem masy jako miary bezwładności ciał; analizuje zachowanie się ciał na podstawie drugiej zasady dynamiki i stosuje do obliczeń związek między siłą i masą a przyspieszeniem;
   
   opisuje spadek swobodny jako przykład ruchu jednostajnie przyspieszonego;
   
   posługuje się pojęciem siły ciężkości; stosuje do obliczeń związek między siłą, masą i przyspieszeniem grawitacyjnym;
   
   doświadczalnie:
   
   ilustruje: I zasadę dynamiki, II zasadę dynamiki, III zasadę dynamiki,
   
   wyznacza prędkość z pomiaru czasu i drogi z użyciem przyrządów analogowych lub cyfrowych bądź oprogramowania do pomiarów na obrazach wideo,
   
   wyznacza wartość siły za pomocą siłomierza albo wagi analogowej lub cyfrowej.
3. Energia. Uczeń:
   
   posługuje się pojęciem pracy mechanicznej wraz z jej jednostką; stosuje do obliczeń związek pracy z siłą i drogą, na jakiej została wykonana;
   
   posługuje się pojęciem mocy wraz z jej jednostką; stosuje do obliczeń związek mocy z pracą i czasem, w którym została wykonana;
   
   posługuje się pojęciem energii kinetycznej, potencjalnej grawitacji i potencjalnej sprężystości; opisuje wykonaną pracę jako zmianę energii;
   
   wyznacza zmianę energii potencjalnej grawitacji oraz energii kinetycznej;
   
   wykorzystuje zasadę zachowania energii do opisu zjawisk oraz zasadę zachowania energii mechanicznej do obliczeń.
4. Zjawiska cieplne. Uczeń:
   
   posługuje się pojęciem temperatury; rozpoznaje, że ciała o równej temperaturze pozostają w stanie równowagi termicznej;
   
   posługuje się skalami temperatur (Celsjusza, Kelvina, Fahrenheita); przelicza temperaturę w skali Celsjusza na temperaturę w skali Kelvina i odwrotnie;
   
   wskazuje, że nie następuje przekazywanie energii w postaci ciepła (wymiana ciepła) między ciałami o tej samej temperaturze;
   
   wskazuje, że energię układu (energię wewnętrzną) można zmienić, wykonując nad nim pracę lub przekazując energię w postaci ciepła;
   
   analizuje jakościowo związek między temperaturą a średnią energią kinetyczną (ruchu chaotycznego) cząsteczek;
   
   posługuje się pojęciem ciepła właściwego wraz z jego jednostką;
   
   opisuje zjawisko przewodnictwa cieplnego; rozróżnia materiały o różnym przewodnictwie; opisuje rolę izolacji cieplnej;
   
   opisuje ruch gazów i cieczy w zjawisku konwekcji;
   
   rozróżnia i nazywa zmiany stanów skupienia; analizuje zjawiska topnienia, krzepnięcia, wrzenia, skraplania, sublimacji i resublimacji jako procesy, w których dostarczenie energii w postaci ciepła nie powoduje zmiany temperatury;
   
   doświadczalnie:
   
   demonstruje zjawiska topnienia, wrzenia, skraplania,
   
   bada zjawisko przewodnictwa cieplnego i określa, który z badanych materiałów jest lepszym przewodnikiem ciepła,
   
   wyznacza ciepło właściwe wody z użyciem czajnika elektrycznego lub grzałki o znanej mocy, termometru, cylindra miarowego lub wagi.
5. Właściwości materii. Uczeń:
   
   posługuje się pojęciami masy i gęstości oraz ich jednostkami; analizuje różnice gęstości substancji w różnych stanach skupienia wynikające z budowy mikroskopowej ciał stałych, cieczy i gazów;
   
   stosuje do obliczeń związek gęstości z masą i objętością;
   
   posługuje się pojęciem parcia (nacisku) oraz pojęciem ciśnienia w cieczach i gazach wraz z jego jednostką; stosuje do obliczeń związek między parciem a ciśnieniem;
   
   posługuje się pojęciem ciśnienia atmosferycznego;
   
   posługuje się prawem Pascala, zgodnie z którym zwiększenie ciśnienia zewnętrznego powoduje jednakowy przyrost ciśnienia w całej objętości cieczy lub gazu;
   
   stosuje do obliczeń związek między ciśnieniem hydrostatycznym a wysokością słupa cieczy i jej gęstością;
   
   analizuje siły działające na ciała zanurzone w cieczach lub gazach, posługując się pojęciem siły wyporu i prawem Archimedesa;
   
   opisuje zjawisko napięcia powierzchniowego; ilustruje istnienie sił spójności i w tym kontekście tłumaczy formowanie się kropli;
   
   doświadczalnie:
   
   demonstruje istnienie ciśnienia atmosferycznego; demonstruje zjawiska konwekcji i napięcia powierzchniowego,
   
   demonstruje prawo Pascala oraz zależność ciśnienia hydrostatycznego od wysokości słupa cieczy,
   
   demonstruje prawo Archimedesa i na tej podstawie analizuje pływanie ciał; wyznacza gęstość cieczy lub ciał stałych,
   
   wyznacza gęstość substancji z jakiej wykonany jest przedmiot o kształcie regularnym za pomocą wagi i przymiaru lub o nieregularnym kształcie za pomocą wagi, cieczy i cylindra miarowego.
6. Elektryczność. Uczeń:
   
   opisuje sposoby elektryzowania ciał przez potarcie i dotyk; wskazuje, że zjawiska te polegają na przemieszczaniu elektronów;
   
   opisuje jakościowo oddziaływanie ładunków jednoimiennych i różnoimiennych;
   
   rozróżnia przewodniki od izolatorów oraz wskazuje ich przykłady;
   
   opisuje przemieszczenie ładunków w przewodnikach pod wpływem oddziaływania ze strony ładunku zewnętrznego (indukcja elektrostatyczna);
   
   opisuje budowę oraz zasadę działania elektroskopu;
   
   posługuje się pojęciem ładunku elektrycznego jako wielokrotności ładunku elementarnego; stosuje jednostkę ładunku;
   
   opisuje przepływ prądu w obwodach jako ruch elektronów swobodnych albo jonów w przewodnikach;
   
   posługuje się pojęciem natężenia prądu wraz z jego jednostką; stosuje do obliczeń związek między natężeniem prądu a ładunkiem i czasem jego przepływu przez przekrój poprzeczny przewodnika;
   
   posługuje się pojęciem napięcia elektrycznego jako wielkości określającej ilość energii potrzebnej do przeniesienia jednostkowego ładunku w obwodzie; stosuje jednostkę napięcia;
   
   posługuje się pojęciem pracy i mocy prądu elektrycznego wraz z ich jednostkami; stosuje do obliczeń związki między tymi wielkościami; przelicza energię elektryczną wyrażoną w kilowatogodzinach na dżule i odwrotnie;
   
   wyróżnia formy energii, na jakie jest zamieniana energia elektryczna; wskazuje źródła energii elektrycznej i odbiorniki;
   
   posługuje się pojęciem oporu elektrycznego jako własnością przewodnika; stosuje do obliczeń związek między napięciem a natężeniem prądu i oporem; posługuje się jednostką oporu;
   
   rysuje schematy obwodów elektrycznych składających się z jednego źródła energii, jednego odbiornika, mierników i wyłączników; posługuje się symbolami graficznymi tych elementów;
   
   opisuje rolę izolacji i bezpieczników przeciążeniowych w domowej sieci elektrycznej oraz warunki bezpiecznego korzystania z energii elektrycznej;
   
   wskazuje skutki przerwania dostaw energii elektrycznej do urządzeń o kluczowym znaczeniu;
   
   doświadczalnie:
   
   demonstruje zjawiska elektryzowania przez potarcie lub dotyk,
   
   demonstruje wzajemne oddziaływanie ciał naelektryzowanych,
   
   rozróżnia przewodniki od izolatorów oraz wskazuje ich przykłady,
   
   łączy według podanego schematu obwód elektryczny składający się ze źródła (akumulatora, zasilacza), odbiornika (żarówki, brzęczyka, silnika, diody, grzejnika, opornika), wyłączników, woltomierzy, amperomierzy; odczytuje wskazania mierników,
   
   wyznacza opór przewodnika przez pomiary napięcia na jego końcach oraz natężenia prądu przez niego płynącego.
7. Magnetyzm. Uczeń:
   
   nazywa bieguny magnesów stałych i opisuje oddziaływanie między nimi;
   
   opisuje zachowanie się igły magnetycznej w obecności magnesu oraz zasadę działania kompasu; posługuje się pojęciem biegunów magnetycznych Ziemi;
   
   opisuje na przykładzie żelaza oddziaływanie magnesów na materiały magnetyczne i wymienia przykłady wykorzystania tego oddziaływania;
   
   opisuje zachowanie się igły magnetycznej w otoczeniu prostoliniowego przewodnika z prądem;
   
   opisuje budowę i działanie elektromagnesu; opisuje wzajemne oddziaływanie elektromagnesów i magnesów; wymienia przykłady zastosowania elektromagnesów;
   
   wskazuje oddziaływanie magnetyczne jako podstawę działania silników elektrycznych;
   
   doświadczalnie:
   
   demonstruje zachowanie się igły magnetycznej w obecności magnesu,
   
   demonstruje zjawisko oddziaływania przewodnika z prądem na igłę magnetyczną.
8. Ruch drgający i fale. Uczeń:
   
   opisuje ruch okresowy wahadła; posługuje się pojęciami amplitudy, okresu i częstotliwości do opisu ruchu okresowego wraz z ich jednostkami;
   
   opisuje ruch drgający (drgania) ciała pod wpływem siły sprężystości oraz analizuje jakościowo przemiany energii kinetycznej i energii potencjalnej sprężystości w tym ruchu; wskazuje położenie równowagi;
   
   wyznacza amplitudę i okres drgań na podstawie przedstawionego wykresu zależności położenia od czasu;
   
   opisuje rozchodzenie się fali mechanicznej jako proces przekazywania energii bez przenoszenia materii; posługuje się pojęciem prędkości rozchodzenia się fali;
   
   posługuje się pojęciami amplitudy, okresu, częstotliwości i długości fali do opisu fal oraz stosuje do obliczeń związki między tymi wielkościami wraz z ich jednostkami;
   
   opisuje mechanizm powstawania i rozchodzenia się fal dźwiękowych w powietrzu; podaje przykłady źródeł dźwięku;
   
   opisuje jakościowo związek między wysokością dźwięku a częstotliwością fali oraz związek między natężeniem dźwięku (głośnością) a energią fali i amplitudą fali;
   
   rozróżnia dźwięki słyszalne, ultradźwięki i infradźwięki; wymienia przykłady ich źródeł i zastosowań;
   
   doświadczalnie:
   
   wyznacza okres i częstotliwość w ruchu okresowym,
   
   demonstruje dźwięki o różnych częstotliwościach z wykorzystaniem drgającego przedmiotu lub instrumentu muzycznego,
   
   obserwuje oscylogramy dźwięków z wykorzystaniem różnych technik.
9. Optyka. Uczeń:
   
   ilustruje prostoliniowe rozchodzenie się światła w ośrodku jednorodnym; wyjaśnia powstawanie cienia i półcienia;
   
   opisuje zjawisko odbicia od powierzchni płaskiej i od powierzchni sferycznej;
   
   opisuje zjawisko rozproszenia światła przy odbiciu od powierzchni chropowatej;
   
   analizuje bieg promieni wychodzących z punktu w różnych kierunkach, a następnie odbitych od zwierciadła płaskiego i od zwierciadeł sferycznych; opisuje skupianie promieni w zwierciadle wklęsłym oraz bieg promieni odbitych od zwierciadła wypukłego; posługuje się pojęciami ogniska i ogniskowej;
   
   konstruuje bieg promieni ilustrujący powstawanie obrazów pozornych wytwarzanych przez zwierciadło płaskie oraz powstawanie obrazów rzeczywistych i pozornych wytwarzanych przez zwierciadła sferyczne znając położenie ogniska;
   
   opisuje jakościowo zjawisko załamania światła na granicy dwóch ośrodków różniących się prędkością rozchodzenia się światła; wskazuje kierunek załamania;
   
   opisuje bieg promieni równoległych do osi optycznej przechodzących przez soczewkę skupiającą i rozpraszającą, posługując się pojęciami ogniska i ogniskowej;
   
   rysuje konstrukcyjnie obrazy wytworzone przez soczewki; rozróżnia obrazy rzeczywiste, pozorne, proste, odwrócone; porównuje wielkość przedmiotu i obrazu;
   
   posługuje się pojęciem krótkowzroczności i dalekowzroczności oraz opisuje rolę soczewek w korygowaniu tych wad wzroku;
   
   opisuje światło białe jako mieszaninę barw i ilustruje to rozszczepieniem światła w pryzmacie; wymienia inne przykłady rozszczepienia światła;
   
   opisuje światło lasera jako jednobarwne i ilustruje to brakiem rozszczepienia w pryzmacie;
   
   wymienia rodzaje fal elektromagnetycznych: radiowe, mikrofale, promieniowanie podczerwone, światło widzialne, promieniowanie nadfioletowe, rentgenowskie i gamma; wskazuje przykłady ich zastosowania;
   
   wymienia cechy wspólne i różnice w rozchodzeniu się fal mechanicznych i elektromagnetycznych;
   
   doświadczalnie:
   
   demonstruje zjawisko prostoliniowego rozchodzenia się światła, zjawisko załamania światła na granicy ośrodków, powstawanie obrazów za pomocą zwierciadeł płaskich, sferycznych i soczewek,
   
   otrzymuje za pomocą soczewki skupiającej ostre obrazy przedmiotu na ekranie,
   
   demonstruje rozszczepienie światła w pryzmacie.

Warunki i sposób realizacji

Fizyka jest nauką przyrodniczą, nierozerwalnie związaną z codzienną aktywnością człowieka. Wiele zagadnień charakterystycznych dla fizyki jest poznawanych i postrzeganych przez uczniów znacznie wcześniej niż rozpoczyna się ich formalna edukacja z tego przedmiotu. Dlatego bardzo ważnym elementem nauczania fizyki jest zarówno świadomość wiedzy potocznej, jak i bagaż umiejętności wynikający z nieustannego obserwowania świata.

Przedmiot fizyka to przede wszystkim sposobność do konstruktywistycznej weryfikacji poglądów uczniów oraz czas na budowanie podstaw myślenia naukowego – stawiania pytań i szukania ustrukturyzowanych odpowiedzi. Uczenie podstaw fizyki bez nieustannego odwoływania się do przykładów z codziennego życia, bogatego ilustrowania kontekstowego oraz czynnego badania zjawisk i procesów jest sprzeczne z fundamentalnymi zasadami nauczania tego przedmiotu. Nauczanie fizyki winno być postrzegane przede wszystkim jako sposobność do zaspokajania ciekawości poznawczej uczniów i na tej bazie kształtowania umiejętności zdobywania wiedzy, której podstawy zostały zapisane w dokumencie.

Eksperymentowanie, rozwiązywanie zadań problemowych oraz praca z materiałami źródłowymi winny stanowić główne obszary aktywności podczas zajęć fizyki.

Zawarte w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej treści nauczania zostały wybrane w celu kształtowania podstaw rozumowania naukowego obejmującego rozpoznawanie zagadnień, wyjaśnianie zjawisk fizycznych, interpretowanie oraz wykorzystanie wyników i dowodów naukowych do budowania fizycznego obrazu rzeczywistości.

Podczas realizacji wymagań podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej istotne jest zwrócenie uwagi na stopień opanowania następujących umiejętności:

1. rozwiązywania typowych zadań przez wykonywanie rutynowych czynności;
2. rozpoznawania i kojarzenia z wykorzystaniem pojedynczych źródeł informacji;
3. wybierania i stosowania strategii rozwiązywania problemów;
4. efektywnej pracy nad rozwiązaniem oraz łączenia różnorodnych informacji i technik;
5. matematycznych z użyciem odpowiednich reprezentacji;
6. doświadczalnych;
7. formułowania komunikatu o swoim rozumowaniu oraz uzasadniania podjętego działania.