Świadectwo z czerwonym paskiem
W tym roku poproszono mnie, abym wypełnił wakat nauczyciela fizyki w szkole podstawowej na kilka godzin w tygodniu.
Jako człowiek z zewnątrz systemu edukacyjnego, zaobserwowałem jedno, w mojej ocenie, niepokojące zjawisko, które być może umyka pedagogom, którzy latami pracują w systemie edukacji.
Uczniowie nie są zainteresowani poszczególnymi przedmiotami, a jedynie możliwymi do uzyskania dobrymi ocenami z tych przedmiotów. Nie mają w sobie ciekawości, charakterystycznej dla dzieci przedszkolnych, a jedynie ambicję uzyskania dobrej oceny i tzw. czerwonego paska. Nie interesuje ich wiedza wynikająca z ciekawości, a jedynie dobra ocena. Mają całkowicie stłumione pasje. Nie potrafią już zadawać pytań jak? gdzie? kiedy? dlaczego?
Oczywiście
uczniowie realizują potrzeby swoich rodziców, a te wynikają z chłodnej
kalkulacji powstałej w wyniku dostosowania zachowań do systemu
edukacyjnego.
Główny problemem, na który chcę tu zwrócić uwagę jest to, że podczas kwalifikacji na kolejne progi edukacyjne, brana jest pod uwagę średnia ocen.
To powoduje, że rodzice i później uczniowie chcą mieć 6 od góry do dołu, aby uzyskać kilka punktów więcej w systemie klasyfikacji. Nie koncentrują się na 2-3 przedmiotach będących realną pasją, każdego człowieka.
Udają, że uczą się wszystkiego, udają że wszystko ich interesuje, udają, że mogą umieć bardzo dobrze wszystko.
Powstaje błędne koło reguły 3 razy Z i permanentny brak czasu na pasje tak szkolne, jak i te nieoceniane pozaszkolne.
Na koniec należy także wspomnieć o samych szkołach, które obsesyjnie walczą o pierwsze miejsca w międzyszkolnych rankingach, opartych o średnią z ocen uczniów.
O szkołach, które potrafią pozbyć się słabo ocenianego ucznia, gdyż zaniżałby on ocenę szkoły w tych rankingach.
Mamy tu obraz szkoły-korporacji, gdzie liczy się wyłącznie cyfra, a nie człowiek i jego pasja.
Marcin Stiburski - Szkoła Minimalna
ps.
To pierwszy wpis z 23 października 2018 roku, który wywołał lawinę.
Czasami coś udostępniłem. Bywa 5 udostępnień, 10 polubień.
Tak samo udostępniłem ten wpis.
W kolejnym dniu po zalogowaniu z zaskoczeniem zauważyłem, że udostępniło go 3000 osób a polubiło 5000.
Przez dwa dni co kilka godzin liczba udostępnień wzrastała o 1000.
Do tej pory nie wiem dlaczego tak się stało.
Chyba trafiłem w odpowiedni Duch Czasu.
Główny problemem, na który chcę tu zwrócić uwagę jest to, że podczas kwalifikacji na kolejne progi edukacyjne, brana jest pod uwagę średnia ocen.
To powoduje, że rodzice i później uczniowie chcą mieć 6 od góry do dołu, aby uzyskać kilka punktów więcej w systemie klasyfikacji. Nie koncentrują się na 2-3 przedmiotach będących realną pasją, każdego człowieka.
Udają, że uczą się wszystkiego, udają że wszystko ich interesuje, udają, że mogą umieć bardzo dobrze wszystko.
Powstaje błędne koło reguły 3 razy Z i permanentny brak czasu na pasje tak szkolne, jak i te nieoceniane pozaszkolne.
Na koniec należy także wspomnieć o samych szkołach, które obsesyjnie walczą o pierwsze miejsca w międzyszkolnych rankingach, opartych o średnią z ocen uczniów.
O szkołach, które potrafią pozbyć się słabo ocenianego ucznia, gdyż zaniżałby on ocenę szkoły w tych rankingach.
Mamy tu obraz szkoły-korporacji, gdzie liczy się wyłącznie cyfra, a nie człowiek i jego pasja.
Marcin Stiburski - Szkoła Minimalna
ps.
To pierwszy wpis z 23 października 2018 roku, który wywołał lawinę.
Czasami coś udostępniłem. Bywa 5 udostępnień, 10 polubień.
Tak samo udostępniłem ten wpis.
W kolejnym dniu po zalogowaniu z zaskoczeniem zauważyłem, że udostępniło go 3000 osób a polubiło 5000.
Przez dwa dni co kilka godzin liczba udostępnień wzrastała o 1000.
Do tej pory nie wiem dlaczego tak się stało.
Chyba trafiłem w odpowiedni Duch Czasu.
